Black Mirror dropte afgelopen week ineens een interactieve film op Netflix: Black Mirror: Bandersnatch. Als liefhebber van de serie en als gameliefhebber, klinkt zoiets me als muziek in de oren en besloot ik direct te gaan kijken. Ik was wel benieuwd naar welke keuzes ik mocht maken en vooral naar wat de gevolgen zijn. Is deze innovatieve zet van de makers van Black Mirror een revolutie in series kijken, of slaat men de plank volledig mis? Je leest het hier.
We keken de anderhalf uur durende film met z’n drieën en werden vrij snel in de gebeurtenissen meegezogen. Bandersnatch vertelt een verhaal over een jonge programmeur die de kans krijgt om zijn game te ontwikkelen bij een grotere studio. Tijdens dit proces krijgt hij, of eigenlijk jij, diverse malen een moment waarop een beslissing gemaakt moet worden. Welk ontbijt kies je? Praat je wel of niet over je moeder? Ga je wel of niet akkoord met een bepaalde deadline? Deze keuzes zijn in het begin spannend en maken je nieuwsgierig naar de gevolgen. Wat gaat er met deze jonge programmeur gebeuren?
Weinig invloed
Je hoopt, zeker als je de andere afleveringen van Black Mirror hebt gezien, dat er weer iets indrukwekkends gebeurt, maar dat blijft eigenlijk de hele flim uit. Er bestaan al langer games waarin jouw keuzes wel degelijk het verloop en de uitkomst van het verhaal bepalen. Dat lijkt bij Bandersnatch veel minder het geval. Je wordt steeds weer teruggezet tot een bepaald moment om nog een keer dezelfde beslissing te maken, waardoor het lijkt alsof de film je toch in een bepaalde richting wil duwen. Dit resulteert dat je er op het eind genoeg van hebt en eigenlijk wilt dat het klaar is.
Gemiste kans
Black Mirror: Bandersnatch is absoluut innovatief en origineel, maar het concept had veel beter uitgewerkt kunnen worden. In het begin heb je het gevoel dat de film het niveau van de betere Black Mirror-afleveringen kan aantikken, maar halverwege wordt het wat saaier en leveren de keuzes die je maakt niet meer de voldoening op waar je op hoopt. Ze vallen in herhaling en geven je het idee dat je niet echt controle over het verloop van de film hebt. Dat is jammer, want een concept als dit kan ervoor zorgen dat je een film vaker dan één keer kijkt.
