Denk aan een goede film en schrijf er een stukje over neer. Dat was de opdracht die de redactieleden van MEROO voorgeschoteld kregen. De ene moest er al wat langer over nadenken dan de andere. Maar het resultaat levert alleen maar pareltjes op.
Dennis Van der Beek
Clerks is, sinds ik de film ken, altijd één van mijn favoriete films geweest. Deze in het zwart-wit opgenomen film van regisseur Kevin Smith uit 1994 is met een beperkt budget gemaakt. Het gaat over Dante Hicks (Brian O’Halloran) en Randal Graves (Jeff Anderson) die in een kleine supermarkt en in de daar aangrenzende videotheek werken. Tijdens hun dagelijkse werkzaamheden maken ze klanten belachelijk, trappen ze lol met elkaar en rijgen ze de dagen aaneen. Tot Dante op een vrije dag uit zijn bed gebeld wordt om een extra dienst te draaien. Met tegenzin gaat hij naar het werk, waar hij met verschillende zaken geconfronteerd wordt en gaat nadenken over zijn leven nu en zijn toekomst.
Dat ik deze film mijn favoriet noem, is omdat ik deze film keer op keer opnieuw kan bekijken. Clerks zit namelijk barstensvol met grappige momenten, waarbij Dante vooral de aangever is voor Randall en de twee mafketels die altijd buiten de winkel hangen, Jay & Silent Bob (gespeeld door Jason Mewes en Kevin Smith himself). Naast de grappige momenten, laat de film je ook zien om blij te zijn met de dingen die je hebt en om niet te veel naar anderen te kijken.
Clerks heeft misschien niet het ingewikkeldste verhaal ooit, maar weet het wel ontzettend goed over te brengen. Daarom zal ik deze film in de toekomst nog veel vaker gaan kijken. Overigens kwam Clerks 2 in 2006 uit. Deze is meer van hetzelfde, maar nog steeds de moeite waard. Jay & Silent Bob zagen we nog in een aantal van andere komedies van Kevin Smith verschijnen.
Valeska Remmery
Eén van mijn favoriete films is The Warriors. Een film uit 1979, gebaseerd op een gelijknamig boek. Het verhaal gaat over een straatbende, The Warriors, dat valselijk beschuldigd wordt op de moord van een bendeleider dat net een toespraak gaf om alle bendes in New York te verenigen. The Warriors moeten een uitweg zoeken van The Bronx naar Coney Island, hun territorium, doorheen een stad waar het krioelt van bendes die hen op de hielen zitten, net als de politie.
Stellen dat The Warriors de beste film ooit is gaan we zeker niet doen, maar het is zo eentje dat wel erg memorabel is. Het plot komt niet erg verrassend uit de hoek en ook het acteerwerk is niet altijd even vlot of geloofwaardig, maar de film heeft een bepaalde charme. Wat leuk is bijvoorbeeld, is dat de bendes allemaal een specifiek thema en bijhorende klederdracht hebben. Zo zitten er mimespelers bij, baseball-spelers, maar evengoed ook jongens in tuinbroeken of skin-heads. Soms iets te cartoonesk zou je kunnen denken, maar om de één of andere reden komt de film er mee weg. Ook zitten er enkele memorabele scenes in en de soundtrack is de kers op de taart. Er zitten een heleboel prachtige jaren ’60 – ’70 tracks tussen, zoals de thema song, Nowhere to Run en In the City.
Het verhaal start meteen met een bang (of een pang eigenlijk) en je komt na een heleboel confrontaties met andere bendes en politie uit bij een memorabele scene waarin een bendelid van een andere bende drie glazen flesjes ritmisch tegen elkaar laat rinkelen om dan te scanderen “Warriors, come out to play-ay”. Prachtig stukje dat, en het blijkt een non-scripted stuk waar de acteur, David Patrick Kelly (die je misschien kent als Jerry Horne in Twin Peaks) zelf op kwam.
Naast de film als tip, nog een extra tip: de gelijknamige game dat in 2005 uitkwam is ook een topper, eentje uit de succesvolle Rockstar Games-stal. De game kwam uit op PS2, Xbox en PSP, maar je kan ’em ook digitaal voor de PS4 terugvinden.
Alain Van der Steen
Toen me de vraag werd gesteld wat mijn favoriete film ooit is, moest ik niet lang nadenken: The Longest Day uit 1962. De cast bestaat uit de grote namen van weleer zoals John Wayne, Robert Mitchum, Rod Steiger en Sean Connery. De film verhaalt de invasie van Frankrijk door de geallieerden op 6 juni 1944.
De verhaalstijl is ouderwets gekruid met een vleugje documentaire, het acteren is gemiddeld ouderwets en special effects waren toe ondermaats of simpelweg onbestaande. Toch houdt de film me elke keer weer in de ban. Ik schat dat ik’m al meer dan twintig keer gekeken heb, dus ik kan ondertussen bijna letterlijk elke dialoog mee zeggen.
Er zijn tig betere films dan deze verschenen, maar ik denk dat The Longest Day me aantrekt door zijn geschiedkundige waarde. Als jonge tiener heb ik een vakantie met mijn ouders in Normandië doorgebracht waar we alle belangrijkste plaatsen hebben bezocht en waar de enorme militaire begraafplaatsen een diepere indruk hebben nagelaten dan ik destijds zelf besefte denk ik.
Pieter Kesselaers
Het aanduiden van een favoriete film heeft alles met timing te maken. Welke film blijft er met andere woorden het langste hangen. Vaak kiezen we een titel die we keken toen we jong en nog fragiel waren. Zoals een liedje dat we beluisterde toen ons vakantielief een eind aan de relatie maakte. Dat gebeurde in de vroege jaren negentig, toen mijn vader vertelde over een film die hij zag in bioscoop met enkele collega’s. Laat ons overigens hopen dat dit met collega’s was. Empire of the Sun is een Amerikaanse historische oorlogsfilm die geregisseerd werd door niemand anders dan Steven Spielberg. Je ziet er een piepjonge Christian Bale die zijn ouders verliest en er vervolgens naar op zoek gaat. Waanzinnig meeslepend. In zijn tocht wordt hij gevangen genomen, sluit hij vriendschappen met de vijand en is hij getuige van alle gruwel die bij een oorlog komt kijken. Niet voor niets werd Empire of The Sun bekroond met verschillende prijzen op de BAFTA Awards en National Board of Review Awards. Bale werd in de rozen gezet met de award voor beste jeugdige acteur. Blijkbaar heeft de keuze van de film niet alleen met timing te maken, maar evenzeer met goede filmsmaak. Toch? Verder staan ook iets minder sexy namen als Lord of The Rings, The Goonies en Donnie Darko op mijn lijstje van favoriete films aller tijden. M