Verhalen over King Arthur bestaan reeds in geschriften van voor de middeleeuwen, maar persoonlijk denk ik dan toch steeds aan het Disney-verhaal van Merlijn de Tovenaar en ik denk dat er nog mensen zullen zijn. Er zijn wel meerdere films over het personage en zwaard van Excalibur. Anderzijds: als Guy Richie de moeite neemt om hem te regiseren, gaan we er graag gezellig voor zitten.
Zo begint het verhaal op z’n minst gezegd niet-traditioneel. We zien een soort van War-Elephants waar de ‘Elephaunt’ uit Lord of The Rings slechts een mier zou tegen zijn. De Mage Modred (lees: uber-slechte-tovenaar) probeert de mensheid te onderdrukken en dat lijkt hem ook goed te lukken, uiteraard op het enige plaatsje ter wereld, Camelot, na. Daar heerst King Uther die met zijn zwaard Excalibur over een zéér krachtig, magisch zwaard beschikt. Na een episch gevecht op de rug van één van de gigantische olifanten, klieft Uther Mage Modred in twee en het koninkrijk lijkt gered. Eind goed al goed zou je denken, maar dan zou de film reeds na vijftien minuten voorbij zijn.
Er is ook nog de verrader die elke film toch wel nodig heeft. In dit geval is het Vortigern, de broer van King Uther (Jude Law), die alle Mages wil uitroeien en een coup orchestreert, waarin zowel vader, als moeder van de kleine Arthur vermoord worden. Vortigern roept zichzelf op als koning, hip hoi, driewerf hoera! We zien Arthur opgroeien onder de rokken van een aantal ‘meisjes van plezier’ en de wereld donkerder en donkerder worden. Het volk weet dat de zoon van de koning ontsnapt is en zo wordt de legende van ‘the born king’ (de eigenlijke koning) levend gehouden.
Jaren gaan voorbij en op het moment dat Arthur oud genoeg is, toont het zwaard excalibur zich opnieuw. Vortigern dwingt alle mannen van de leeftijd van Arthur om te proberen het zwaard uit de steek te laten trekken, maar helaas pindakaas, niemand slaagt in die opzet. Tot bij toeval het de beurt is aan Arthur. Vanaf deze moment komen we in een rollercoaster van magische krachten, psychologische oorlogsvoering en plottwists.
Het gevoel
Het opzet dat ik hierboven aanhaalde wordt gefilmd op een zéér specifieke en speciale manier waar je toch de eerste minuten moet doorkijken. Het is een reeks vol What the Fuck’s. Bijt alstublief door, het wordt beter! Na een twintigtal minuten zit je helemaal in het verhaal en stoppen de bovenmenselijke dingen grotendeels, waardoor je écht het gevoel hebt dat je in een episch middeleeuws verhaal zit.
De prent is overigens op een unieke manier gemonteerd, met zeer korte, snelle dialogen. Flashbacks die op een geestige manier door het verhaal vliegen en een soundtrack die mij even deed denken denken aan film van Tarantino.
Conclusie
Verwacht geen Braveheart, Robin Hood of Gladiator, maar een episch fantasy verhaal en dan zal je King Arthur: Legend of the Sword zeker kunnen smaken. Je hoeft geen voorkennis te hebben en kan deze film perfect op één of andere donkere zondagmiddag opzetten. Vergeet dat ‘het niet kan’, want… dat gaat zo met fantasy.
