[dropcap]De[/dropcap] jaren ‘50 waren gouden tijden van de motorsport, maar het was een tragisch decennium. Op 10 jaar tijd verongelukten wel 39 chauffeurs. De racers van toen waren waaghalzen waarbij elke race de laatste kon zijn.
Ferrari: Race to Immortality is een documentaire gebaseerd en geinspireerd op het boek ‘Mon Ami Mate’ van Chris Nixon, een biografie over de jaren ’50 met de focus op de Britten Peter Collins en Mike Hawthorn die onder meer gelijktijdig voor Ferrari raceten.
Veel doden
Beide mannen lieten het leven achter het stuur. Peter Collins verongelukte tijdens de 1985 Duitse Grand Prix op de Nürburgring. Mike Hawthorn zag z’n vriend gekatapulteerd worden en was helemaal van slag na diens overlijden. Hij besloot zijn seizoen nog uit te rijden en dan op pensioen te gaan. Zijn laatste race was de 1985 Marrokaanse Grand Prix waar hij als tweede over de eindstreep reed, en zo Wereldkampioen werd. Drie maanden later echter verongelukt hij met de auto onderweg naar Londen. De documentaire bouwt op naar dit moment.
In de jaren ’50 lieten 39 mannen het leven in de motorsport. Tal van hen reden onder de vlag van Ferrari en dan vraag je je af wat dat doet met iemand als Enzo Ferrari, die eens zei dat zijn lievelingssport een moordenaar was. Spijtig krijgen we daar nooit echt een antwoord op. Wel wordt er verteld over die keer dat hij telefoon kreeg dat één van zijn chauffeurs, Castellotti, tijdens een testrit voor Ferrari verongelukt was. Castellotti zou helemaal geen zin hebben gehad, maar moest van Enzo Ferrari het lap record van Maserati verslaan. Collins zat bij Ferrari wanneer die het nieuws kreeg en hoorde hem zeggen “Oh nee, Castelloti is dood. En hoe is het met de auto?” Zo en door tal van andere getuigenissen is het wel duidelijk dat voor Enzo Ferrari het racen gewoon door moest gaan. Met eender welke chauffeur.
Aan de film werkten tal van personen mee. Zoals Mike Hawthorn’s toenmalige verloofde Jean Howarth, Peter Collin’s weduwe Louise King en voormalig racer Tony Brooks die in tal van dezelfde races reed met Hawthorn en Collins Maar ook een ooggetuige van het katastrofale ongeluk in 1955 24hrs of Le Mans, waar 80 mensen het leven lieten, nog eens 100 mensen gewond waren en Mike Hawthorn als eerste over de eindmeet reed. Zijn eerste bitterzoete overwinning. Het startpunt van de film.
Emotie
Ook Doug Nye, historicus van de racesport, sprong bij. Alsook Richard Williams die een biografie van Enzo Ferrari schreef. De bijdrage van getuigen uit die tijd doet de geloofwaardigheid van de documentaire uiteraard ten goede. Pas naar het einde toe, wanneer alle kaarten op tafel liggen, krijgen we hen in beeld, wat dat tikkeltje meer emotie toevoegt.
Voor de documentaire werden archiefbeelden opgesmukt en gemengd met nieuwe beelden. Regisseur Daryl Goodrich kreeg twee Ferrari’s van de jaren ’50 te pakken en schakelde twee beroepsrijders in om wat extra authentieke beelden te maken. Bijvoorbeeld vanuit de cockpit, want vroeger waren er uiteraard nog geen onboard camera’s. Ook zijn ze gaan filmen op het Goodwood circuit (West Sussex, Verenigd Koninkrijk) waar er jaarlijks een revival plaats vindt waar het circuit in stijl van de jaren 1984 – 1966 wordt geopend voor drie dagen.
De nieuwe beelden zijn te onderscheiden van de oudere, maar storen doet het niet. De archiefbeelden maken nog altijd de meerderheid uit (80% lazen we ergens) en zullen zeker door fans gesmaakt worden. Niet alleen krijg je beelden van de wedstrijden zelf, je wordt ook af en toe behind the scenes meegenomen.
Ferrari: Race to Immortality doet z’n titel alle eer aan. Enzo Ferrari zei ooit “Win or die, you will be immortal.” en dat is inderdaad waar de documentaire over gaat. De prent is voor iedereen toegankelijk, maar toch zullen het vooral de motorsportfans zijn die de vele archiefbeelden zullen smaken.
