In de cultklassieker The Game (1997) speelt Michael Douglas de hoofdrol en wordt hij door zijn broer in een spel op leven en dood gedropt. John Francis Daley en Jonathan Goldstein hanteren dezelfde succesformule in Game Night, maar roeren er een flinke scheut humor doorheen.
We hebben allemaal een vriend die iets te competitief aan een potje Risk, Monopoly of Levensweg begint. Wanneer hij niet kan winnen verzint hij nieuwe regels, en wanneer dat nog niet werkt, belandt het hele boeltje gewoon tegen de grond. Max (Jason Bateman) en Annie (Rachel McAdams) houden ook van winnen, om het nog maar zacht uit te drukken. Ze leven voor hun spelletjesavond en organiseren die het liefst van al gewoon thuis. Toch gaat hun leven niet alleen over rozen. Het koppel droomt van kinderen, maar het zaad van Max presteert niet … maximaal.
Buurman
Het resultaat van een minderwaardigheidscomplex dat deels wordt veroorzaakt door zijn broer Brooks (Kyle Chandler). Bij hem gaat het leven wél alles volgens plan, heeft veel geld en rijdt rond in knappe sportwagens. Wanneer Brooks uitgenodigd wordt op een spelletjesavond, wordt hij bovendien nog eens geconfronteerd met een affrontelijke jeugdherinnering. Na een avondje spelen, nodigt Brooks de hele meute uit om in zijn reusachtige villa een spel te komen spelen. De opzet is simpel: iemand in de woonkamer wordt ontvoerd, wie hem vindt krijgt zijn sportwagen. Max ziet het als een gouden kans om zijn waardigheid (en zaad) te herstellen.
Maar al snel loopt het mis. De geplande overval verloopt niet zoals voorzien en al snel komen er echte overvallers in het plot, of dat is alleszins wat de makers de kijker willen laten geloven. De over-the-top humoristische taferelen zetten je in een rollercoaster die alle hoeken van het menselijke bewustzijn verkent. Vaak denk je het allemaal door te hebben, tot het plot weer op de schop genomen wordt. Vooral de geniale rol van buurman Gary (Jesse Plemons), staat in ons geheugen gegrift.
Game Night kent een fantastische cast met acteurs van de bovenste plank. Ze zijn allemaal duidelijk op elkaar ingespeeld en komen overtuigend over. Het feit dat het verhaal zich baseert op één van onze favoriete films aller tijden, levert deze prent alleen maar extra credits op. Puntje van kritiek: soms leek het alsof de makers zelf niet wisten waar naartoe, dus smeten ze halverwege het roer maar helemaal om. Maar soit, Game Night blijft een heerlijke partner om je avond mee door te brengen. Lachen, brullen en af en toe toch ook op het puntje van je stoel. En ja, een traantje niet te vergeten.
