De sequel van 2014’s Godzilla brengt ons een gloednieuw avontuur met Godzilla, Ghidorah, Rodan en Mothra. Voldoende klinkende namen dus voor kaiju-liefhebbers of fans van monsters allerlei.
Godzilla: King of the Monsters speelt zich vijf jaar na de gebeurtenissen van de Godzilla reboot van 2014 af. De bevolking is verdeeld wat betreft het bestaansrecht van de titans: de ene groep looft hun bestaan en gelooft in het evenwicht dat Godzilla moet bewaren, de andere groep wil de titans liever kwijt dan rijk. Uiteraard moeten er ook extremen zijn en zo komen we uit bij een groep eco-terroristen die onder leiding van Alan Jonah (Charles Dance) de titans willen loslaten op de wereld. Met alle gevolgen van dien.
Monarch, een instituut verspreid over de hele wereld, volgt de titans, die zich voorlopig stil houden, van nabij op. De bij Monarch werkende Dr. Emma Russel (Vera Farmiga) aanschouwt op een dag, samen met haar dochter Madison (Millie Bobby Brown), de geboorte van de titan genaamd Mothra. Dr. Emma Russel slaagt er in met haar uitvinding, genaamd “Ocra”, de juiste frequenties te sturen om met Mothra te communiceren. Ze slaat een pact met Jonah om samen alle titans te bevrijden, met behulp van de Ocra, maar trekt aan het kortste eind wanneer blijkt dat Jonah het verzaakt de mensheid een kans te geven om zich tijd uit de voeten te maken voor de allesvernietigende titans. Gelukkig weet Monarch met steun van Dr. Mark Russel (Kyle Chandler), de ex van Dr. Emma Russel, en het leger de strijd aan te gaan om de mensheid te redden van een doemscenario. Terwijl Dr. Mark Russel ook nog zijn dochter Madison probeert te redden, barst er een wereldwijde titanenstrijd los. Gelukkig komt Godzilla snel weer boven water (letterlijk én figuurlijk) om zo te helpen het tij te keren.
Koning van de CGI
Godzilla: King of the Monsters toont veel meer Godzilla dan zijn voorganger en doet dit op een geslaagde manier. Er komt meer diepgang in zijn persoonlijkheid en doordat je meer achtergrond van deze nucleaire titan bekomt, groeit het respect voor deze, blijkbaar vredelievende, gigant. Er passeren ook heel wat andere titans de revue, waarvan Mothra, Ghidorah en Rodan het meeste aan bod komen. Ghidorah toont badass en is voor Godzilla het te verslaan monster om zichzelf tot koning van de titans te kunnen uitroepen. Ook gaat de film in op de wonderlijke relatie tussen Mothra en Godzilla. De actiescènes met de titans brengen een bombastisch CGI-festijn, wat ons wel passend aanvoelt voor een monster blockbuster (leuker althans om naar te kijken dan een mens in een Godzilla-pak). De knapste beelden zijn steevast die met de kleurrijke Mothra er in.
De acteerprestaties zijn iets beter dan diegene die we in 2014 voorgeschoteld kregen. Iedereen doet flink z’n best om het verhaal geloofwaardig te brengen, maar ook niet meer dan dat. Het plot neemt je, zonder al te veel verrassingen, vlot mee doorheen deze razendsnelle actiefilm. Hier en daar botsen flauwe moppen echter met ernstige perikelen, en blijft de belevenis maar net standhouden. Eén van de hoogtepunten in het plot is de mooie analogie tussen Mothra en Godzilla enerzijds en Dr. Emma Russel en haar ex anderzijds. Het betreft iets gelijkaardigs dat gebeurt bij beide duo’s, maar wat juist willen we liever niet spoilen. Deze overeenkomst gaf het verhaal alleszins wat welgekomen finesse.
Conclusie
Regisseur Michael Dougherty heeft duidelijk zijn liefde voor Godzilla en diens mede-titans in de film proberen steken, wat resulteert in een badass Godzilla en een prachtig magisch ogende Mothra die verwikkeld geraken in een meedogenloze titanenstrijd. We keken een flitsende monsterfilm met hier en daar wat ruw kantjes aan. De volgende in het rijtje MonsterVerse-films is Godzilla vs. Kong. Deze staat gepland voor 2020.
★★★★☆