Matthew McConaughey en Anne Hathaway in de hoofdrollen, dat belooft veel goeds. Ook regisseur Steven Knight toonde reeds zijn kunnen met Peaky Blinders en deed het ook niet slecht met ander filmschrijfwerk. Veel potentieel aan boord van Serenity dus, maar Knight vist achter het net en laat de kijker ontsteld achter.
isser Baker Dill (Matthew McConaughey) woont op Plymouth Island, in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent. Als job neemt hij toeristen mee, om vanop zijn boot te jagen op allerlei impressionante vissen. Baker doet al het moeilijke werk, maar de eer van het vangen laat hij aan de betalende meevaarder. Daarnaast probeert Baker al jaren een bepaalde tonijn te vangen en het vreet aan hem dat hij de tonijn nog steeds niet gevangen heeft. Hij is er dagelijks mee bezig, hij koopt er speciale gear voor, drinkt veel te veel na de zoveelste mislukking en maakt af en toe ruzie met toeristen die hun ervaring in het water zien vallen wanneer hij weer eens zijn tonijn achterna gaat.
Bizar plot
Baker’s eentonige leven op het eiland wordt echter omgegooid wanneer z’n ex-vrouw Karen (Anne Hathaway) hem op het spoor komt. Karen en Baker (een schuilnaam, wat blijkt) hebben een tienerzoon, waar Baker al lang geen contact meer mee heeft. Nu is het zo dat Karen’s nieuwe man (Jason Clarke) – waarvoor ze Baker verliet – een gewelddadige rotzak is die zowel psychisch als fysiek geweld uitoefent op Karen. Dat is ook de zoon niet ontgaan. Karen ziet echter geen veilige weg uit de relatie en vraagt Baker om hulp. Haar plan is om haar man uit vissen te sturen met Baker, hem dronken te voeren en hem dan zogezegd ongelukkig te laten verdrinken. Baker zit vanaf dan in een tweestrijd. Hij wil zich niet mengen, maar hij kan het ook niet loslaten omwille van zijn zoon.
Tot zover klinkt dit niet als een bizar plot, echter de manier waarop alles verteld en gebracht wordt, is wel bizar. Dat ligt aan allerlei zaken. Allereerst beweegt de camera soms onnatuurlijk, met meer punten voor show dan echte toegevoegde waarde. Het leven op het eiland voelt ook nogal gemaakt en beperkt aan, er hangt best een vreemd sfeertje. Baker’s relaties met de andere bewoners op het eiland zijn ook vreemd. Zo heeft Baker een nauwe band met medevisser Duke (Djimon Hounsou), maar je hebt geen flauw benul waarom Duke zo veel over heeft om Baker alsmaar bij te staan, zelfs na afgewimpeld te worden. En dat blijkt er ook helemaal niet toe te doen.
Plottwist
Dan heb je nog een vrouw op het eiland die niet anders doet dan wachten op haar kat, die Baker telkens weet terug naar huis te brengen. Baker en de vrouw hebben ook regelmatig stomende seks, waarna zij hem telkens geld toestopt. Net als bij Duke worden ook bij haar weinig verhaal, achtergrond of beweegredenen uit de doeken gedaan. Eigenlijk hebben beide personages amper iets in de pap te brokken in de verhaallijnen. Ze brengen vulling, maar geen meerwaarde aan het plot. Tel daar dan nog bij dat de pacing met momenten traag is en zo wordt het, zeker in de eerste helft, nogal een saaie boel. Saai, met een heleboel vraagtekens.
Serenity brengt uiteindelijk een onverwachte plottwist. Kudos om ons zo lang op het foute (of eerder geen) been te brengen, maar de end credits lieten ons nog steeds verward en onvoldaan achter. Een plottwist en het einde van de film zouden alle puzzelstukken in elkaar moeten laten vallen, maar we bleven achter met een onafgewerkte puzzel waarvan stukken ontbraken en sommige stukken er niet bij bleken te horen. Toegegeven, in grote lijnen heeft de insteek van het plot best potentieel, maar de manier waarop regisseur Steven Knight het verhaal vertelt en brengt weet niet te overtuigen.
Wie van verrassende plottwists houdt, kan Serenity een kans geven. Sleutel vooral je verwachtingen bij en laat de vreemde ervaring op je afkomen. Anders laat je de film maar beter aan je voorbijgaan, je mist weinig.
★★☆☆☆