Bovennatuurlijke krachten in de vorm van geesten en demonen. Juist uitgevoerd is het een perfect recept voor een horror. Aangezien de producenten van The Curse of La Llorona ook dezelfde zijn als The Conjuring, beloofde het wederom een angstaanjagende kijkervaring te worden.
De film begint sterk en leidt La Llorona in, een jonge vrouw in een witte jurk aangevuld door een bijpassende witte sluier. Nadat ze haar man met een andere vrouw in bed betrapte, verdronk ze haar kinderen in een vlaag razernij. Een daad die haar vervloekte… maar ook vele anderen.
Het is Anna Garcia (Linda Cardellini, Avengers: Age of Ultron & Endgame, Green Book, A Simple Favor) die de hoofdrol krijgt. Ze kruipt in de huid van een sociaal werkster die in contact komt met een oude kennis na een noodgeval via de centrale. Wanneer ze wordt binnengelaten wordt al snel duidelijker dat er iets grondig mis is. De muren zijn beklad en het huis bevat een altaar. Als kijker ben je geprikkeld en wil je echt te weten komen wat er gaande is. De start is alvast veelbelovend.
Cliché, cliché en nog eens cliché
Het verhaal is cliché, heeft weinig inhoud en lijkt ook echt knip- en plakwerk. Je merkt dat ze hetzelfde wilden doen wat The Conjuring deed. Enkel deden ze het zo opvallend en veranderde ze puur de invulling. Zo heb je ook het typische priestermoment die nu een beetje een outlaw is. Gelukkig houdt de acteur de boel met verve recht en zullen Breaking Bad-fans zijn verschijning zeker smaken! La Llorona zelf is jammer genoeg niet eng (genoeg) en ze lijkt eerder op een samenvoeging van de Excorcist en Bridezilla.
Het jammere aan The Curse of La Llorona is dat het niet uniek aanvoelt ondanks dat er zeer sterke concepten aanwezig zijn. De jumpscares zijn voorspelbaar en worden op ten duur lachwekkend. Eenmaal had ik het gevoel dat een shot van La Llorona echt goed gevonden was, jammer genoeg hadden ze eerder al een gelijkaardig shot gebruikt. La Llorona komt zeer vaak in beeld waardoor de kracht van haar personage als sneeuw voor de zon verdwijnt. De optelling van alle voorgaande argumenten maken het zeer moeilijk om in te leven in het verhaal. Ook de verwijzing naar The Conjuring via de originele priester is geforceerd en een truc om mensen naar de film te lokken. Zijn aanwezigheid voegt echter weinig toe. Ook de anticlimax op het einde doet de score weinig goed.
Conclusie
Qua effecten zit het allemaal redelijk snor, al lijken veel zaken nogal simplistisch, dit heeft ook te maken met het ‘beperkte’ budget van 9 miljoen. Bepaalde invalshoeken lijken ook op een pure copy paste van andere films binnenin dit genre, maar is voornamelijk een kopie van The Conjuring. Enkel de setting is anders. De film verloor mij ook als kijker naarmate het verhaal vorderde. Desondanks valt er niets op de cast aan te merken en verdienen ze daar zeker een pluim voor. Ditzelfde geldt ook voor het geslaagde regiedebuut, de man werd enkel in de steek gelaten door zijn schrijvers.
★☆☆☆☆