Onlangs werd ik gewezen op het feit dat er een ontzettend goed beoordeelde film op Netflix staat. Een van de best beoordeelde films die op het medium te vinden is zelfs: Roma. Snel kijken dus. Want wanneer een film tien Oscarnominaties krijgt en gemiddeld een 96 op Metacritic scoort, dan moet het haast een juweeltje zijn. Toch?
Roma neemt je mee in het leven van een huishoudelijke hulp van een Mexicaans gezin in de jaren 70’. De film laat zien dat zowel zij als het gezin te kampen hebben met verschillende tegenslagen in het leven en hoe zij er vervolgens mee omgaan.
Unieke beelden
Roma is ontzettend mooi opgenomen. Dat is één van de eerste dingen die opvallen wanneer je de film opstart. De film is volledig zwart-wit en de scènes worden vanuit een bijzonder camerastandpunt gefilmd. Vaak worden de gebeurtenissen op een afstandje vastgelegd en beweegt de camera tijdens de scène niet. Je ziet een bepaalde plek in zijn geheel en je ziet de personages daarin bewegen.
De regisseur heeft hierbij enorm veel oog voor detail. Op een bepaald ogenblik vindt er een scène in een halletje met een trap plaats. Er gebeurt veel in dat halletje, maar iedereen zal het opvallen dat onder in een hoekje twee eenden zich proberen voort te planten. Dit is slechts een voorbeeld van de vele bijzondere beelden die je te zien krijgt.
Wat betreft deze unieke beelden snap ik volledig dat mensen Roma bijzonder vinden. Tevens geven de beelden de tijdsgeest erg mooi en goed weer en dat verdient alle lof. Je kan de manier van filmen zelfs een soort kunst noemen, maar dat maakt het nog niet een goede film.
Slaapverwekkend
De gebeurtenissen in Roma zijn namelijk ronduit saai. De problemen waar de personages mee worstelen zijn in sommige gevallen best heftig, maar je wordt eigenlijk op geen enkel moment echt in het verhaal gezogen en een echte band met de personages weet de film ook niet te scheppen. Dat is mijns inziens de keerzijde van de medaille van het mooie filmen: alles gaat ontzettend traag. Na een tijdje begon ik zelfs te snakken naar het einde van de film.
Daarom begrijp ik niet dat Roma zo’n ontzettend hoge score krijgt. 96 van de 100 punten betekent mijn inziens dat iets nagenoeg perfect is.  Een perfecte film is voor mij een film die me van het begin tot het eind meesleurt en waar ik na dagen nog niet over uitgepraat ben. Een film die prachtig opgenomen is, uniek en meeslepend is en een film waarin je meeleeft met de personages. Roma brengt vooral de toenmalige periode op een unieke en prachtige wijze in beeld, maar vergeet dat filmkijkers ook vermaakt willen worden.