Doordat we inmiddels honderden shooters gespeeld hebben, hopen we stiekem op een einde van de wereld waarin we onze schietkunsten eindelijk kunnen demonstreren. Al hopen we niet dat het zo’n vaart loopt als in Doom Eternal. Zulke gedrochten komen we liever niet tegen. Op een virtueel slagveld daarentegen, hebben we ons al jaren niet meer zo geamuseerd.
We hielden het ‘s nachts voor het eeerst droog toen dertig jaar geleden de originele Doom verscheen. We waren toen vier. Intussen hebben we de leeftijd bereikt, waarop we broekplassen overlaten aan onze pasgeborene en daarbijhorende kleuter. En ook al is onze blaas intussen getraind tot een volgroeid orgaan, toch scheelde het tijdens het spelen van de nieuwe Doom niet veel. Met dichtgeknepen urinebuis haalde we uiteindelijk de terminus de hardste schooter in jaren.
aanvalluh
In Doom Eteral draait het om een gigantisch arsenaal aan moordwapens waarmee je helse gedrochten kan neerleggen. Dit met een minium aan gezondheid, bescherming en kogels. Deze verdien je alleen wanneer je monsters vermoordt. Niet zomaar vermoorden met een welgemikt kogelschot, nee. Liefst door ze aan flarden te scheuren, hoofden af te rukken en oogballen op chirurgse wijze uit hun kassen te trekken. Je overleeft dus letterlijk door te moorden. Een brute aanval met een kettingzaag levert je de nodige bonussen om ook de volgende gedrochten te kunnen uitschakelen. Door de zwakke punten van de vijand te lokaliseren, gaat dat allemaal nét iets vlotter.
Je doolt rond in een spelwereld die meer variatie biedt dan ooit. In Doom uit 2016 bleef het beperkt tot Mars en, paar miljoenen kilometers lager, de hel. Nu moet je landen doorkruisen met hoge kastelen, ijslevels en alles wat ook maar een beetje op een nare nachtermerrie lijkt. Het haar gaat recht op de rug staan wanneer we er ook nog maar aan terugdenken. Bij een game die vooral aanspreekt door zijn uitstekende en actierijke gameplay, wordt er vak geen aandacht geschonken aan deftige verhalen. In Doom Eternal is niets minder waar. Het verhaal wordt verteld voor fijne tussenfilmpjes waarin wordt vertelt hoe jij als Slayer de mensheid moet redden. Cliché, dat wel, maar er zijn genoeg invalshoeken om het gebeuren boeiend te houden. Ook de humor draagt zijn steentje bij
metal en humor
Een game zonder een goede soundtrack verliest al snel wat van zijn pluimen. In deze Doom is het harde metal die de bovenhand neemt. Wat perfect past in de razendsnelle en bloederige actie. Na een kleine dertig uur zou je de eindmeet gehaald moeten hebben. Net genoeg, want we voelden dat de magie naar het einde begon uit te werken. Als je de grote horde vijanden op alle mogelijke manieren hebt uitgeschakeld, snak je op de duur naar rust. En in ons geval: naar een bed. Maar goed, dit verandert niets aan het feit dat Doom Eternal simpelweg dé leukste shooter van het jaar is. Tot nu toe.