Na de release van het eerste deel in 2018, is op 22 september Tennis World Tour 2 verschenen. Het eerste deel werd niet goed onthaald en om deze reden koos uitgever Nacon een nieuwe ontwikkelaar. Big Ant Studios kreeg dus een grote verantwoordelijk. Hebben ze het goed gedaan of compleet gefaald? Jeremy Blommaert
Als je eerder al een sportspel hebt gespeeld dan kan je van het genre bepaalde zaken verwachten. Ikzelf bevind me dus in dit geval, wel kan ik zeggen dat het voor mij de eerste tennisgame ooit wordt. Hiermee kan ik dus niet vergelijken met een vroegere hit zoals Topspin uit 2003.
Wanneer je het spel opstart krijg je de keuze uit exhibition, waaruit je kan kiezen tussen singles of doubles in een lokale match. Doubles is hierbij een nieuw onderdeel, de community schreeuwde hierom na het eerste deel. De tweede keuze die je krijgt is de carrère modus, hier ga je ongetwijfeld het meeste tijd insteken. Als derde optie heb je Tournament, hier kan je twee bekende toernooien spelen: Roland Garros en Tie Break Tens, je kan ook een custom tournament aanmaken. Dit is allemaal lokaal. Tenslotte heb je online, hier kan je online leagues spelen en is het doel om hoger in rang te stijgen. Je kan ook een custom of quick match aangaan.
in de voetsporen van Clijsters en Henin
Je maakt je personage aan en probeert je evenbeeld na te maken. De gezichten zijn niet bepaald mooi, je kiest eerst uit voorgemaakte spelters en kan ze achteraf nog verder manipuleren. De opties zijn voldoende maar gaan geen schoonheidsprijs winnen. Ik stoorde me er niet aan omdat ik geen hoge verwachtingen had. Waar ik me wel aan stoorde was de startoutfit. De kledij bestaat uit echte merken, al zijn grote merken zoals Adidas en Nike niet aanwezig. De T-shirt waarmee je begint is spuuglelijk en je moet hier even mee spelen vooraleer je nieuwe dingen vrijspeelt. De kledij wordt mooier des te hoger de level is. Jammer genoeg spreken we dan over items vanaf het hoge level vijftien. Je kan kiezen om een gelicenseerd racket te kopen of helemaal je eigen racket samen te stellen.
In je carrière ga je net zoals de profs heel de wereld rond en speel je wedstrijden en tornooien om steeds hoger op de ranking te geraken. Uiteindelijk kan je terechtkomen op Roland Garros, het grote tornooi van dit spel. Bijna iedere locatie is ongelicenseerd en dus ook onbestaande, wel zijn ze geïnspireerd op echte locaties. Dit geldt ook voor het competitieve aspect, meeste wedstrijden en tornooien zijn niet gelicenseerd. Dit maken bv de stadions saai. Je ziet geen merken en waar de merken zouden staan, staat Tennis World Tour 2. Dit voelde voor mij eerder goedkoop aan en haalde me uit de inleving.
Ik had graag fictieve merken gezien om toch de inleving te behouden, eventueel de naam van het stadion in het net in plaats van de naam van het spel. Ondanks dat is de carrière wel zeer fijn om te spelen, vooral door de variatie in omgevingen en tornooien. Wil je voor een tornooi gaan, een oefenmodus, trainen, een nieuwe trainer inhuren of gewoon even rusten? Jij kan het telkens bepalen. Wil je graag zien wat er komen gaat? Dan kan je de kalender raadplegen om je zo voor te bereiden op jouw volgende prijs.
the good, the bad and the ugly
De gameplay zit goed in elkaar. Tennispotjes kunnen zeer fijn en tactisch uitdraaien. De animaties zijn zoals ze horen te zijn. In het begin zal het even als een moeilijk spel aanvoelen, tot je de een manier van aanpak hebt gevonden. Als je op dat punt bent, kunnen matchen voorspelbaar en eentonig worden. Om de eentonigheid tegen te gaan kan je best online spelen, al is het soms wat wachten op een tegenstander. Meestal wordt het een potje tussen Federer en Nadal. Eén van de grootste hoofdzondes is het ontbreken van Novak Djokovic.
hoop doet leven
De nummer één van de wereldranglijst hoort eigenlijk verplicht in de game te zitten. Een FIFA zonder Messi of Ronaldo kan niet door de beugel en dat vind ik ook bij dit spel. Desondanks zijn de aanwezige namen zeker voldoende en zien ze er goed uit. Al had ik persoonlijk graag nog een Clijsters of Henin gezien als een soort legend. ‘Hoop doet leven’ zegt Will Tura. Om optimaal van het spel te kunnen genieten moet je de Ace Edition aanschaffen. Anders heb je geen Roland Garros in carrière en kan je geen bekende tornooien lokaal spelen. Als je de Ace Edition niet hebt zal je over geen enkel gelicenseerd stadion beschikken wat er voor kan zorgen dat je jezelf bekocht zou voelen indien je de standaard editie aankoopt.
Het spel kan snel saai worden en dit komt door het ontbreken van commentaar tijdens matchen. Het ontbreken van muziek tijdens matchen. Geen cut scènes of gebeurtenissen tijdens career zoals bijvoorbeeld in andere carrièremodi in andere sportspellen.. Er is ook een store aanwezig, waarbij je enkel gebruik kan maken van in-game currency. Je kan absoluut geen echt geld gebruiken om je progressie te boosten. Een zeer goed punt. Het nadeel is dat de store voor kaarten is. Deze kaarten kan je gebruiken tijdens matchen en geven bonussen of kunnen tegenstanders saboteren.
voor de liefhebber
Het algemene gevoel dat ik kreeg is dat het overbodig is. Het kan nuttig zijn maar dan moet je verdomd goede kaarten verzameld hebben en dan ben je wel even bezig. Ik heb de kaarten nooit echt moeten gebruiken. Ook in het online gedeelte rekende ik niet op de kaarten. Als speler heb je het gevoel dat zoiets er in moest omdat andere sportspellen een gelijkaardig systeem hebben. Als je alles optelt zou je vermoeden dat het spel onaf verschenen is en dit kan zeker. Ik denk dat het ook te maken heeft met de grote van de studio en het budget. Als je hiermee rekening houdt dan lijkt Tennis World Tour 2 absoluut een top game voor de tennisliefhebber. Koop de Ace-Edition (60 euro) en niet de Standaard (45 euro). M