Elke dag, na het werk, avondeten, kind-op-bed-doen enzovoort, ging ik achter mijn laptop zitten en begon te schrijven. Soms was ik klaar na 5 minuten, kwam er niks. Writer’s block met een sausje ongeduld dus. Soms moest ik om 1 uur ’s nachts mezelf verplichten te stoppen omdat ik de dag nadien moest werken. Soms schreef ik 1 bladzijde, soms 15 op een avond. “Go with the flow” zeg maar.
Ik had geen plan, schreef het boek eigenlijk zoals ik mijn leven leidde, stap-voor-stap en we zien wel waar we uitkomen. Dat werkte wonderwel super, mijn personages begonnen hun eigen leven te leiden en met hun ook het verhaal. Het enige wat ik me steeds als schrijver voor ogen probeerde voor ogen te houden was dat het een film moest worden. Ik visualiseerde wat ik schreef en wou schrijven, stopte hoofdstukken met cliffhanger’s zoals je die in tv-reeksen hebt.
Schrijven met tranen
Als “nuchtere IT’er” verbaasde het me hoe dicht ik bij mijn personages stond, het was alsof ik tussen hun leefde . Met als resultaat dat ik bij het einde van het boek de laatste 3 pagina’s in tranen heb getypt, wetend dat het afscheid daar was. Dat klinkt misschien wat te suikerachtig voor sommigen onder jullie, maar zo was het wel. Ik wist toen nog niet dat het geen vaarwel was, maar wel een tot ziens.
Alain
DEEL 1: IN HET SPOOR VAN DAN BROWN
DEEL 2: VOLG JE DROOM
DEEL 3: TO DO OR NOT TO DO
ALAIN VAN DER STEEN IS AUTEUR VAN HET BOEK HET BALANS PRINCIPE EN DEELT IN EEN MEERDELIGE COLUMNREEKS HOE DAT BOEK TOT STAND IS GEKOMEN. MEER INFO OVER HET BOEK VIND JE HIER.