Mijn dochter was amper 3 toen ze ons meldde: ik ga later beroemd worden! Let wel, ze gebruikte het woordje ‘ga’, niet ‘wil’ dus twijfel was en is er nog steeds niet, want binnenkort verschijnt ze trouwens op tv in de hoofdrol in een jeugdserie.
Met haar duidelijke boodschap in gedachten begon ik me af te vragen of ik als ouder haar voorbeeld moest zijn of dat zij mijn voorbeeld was? Er wordt gezegd dat kinderen hun ouders ‘spiegelen’ dus haar wens of doel was in dat geval misschien de mijne? Wie inspireert wie?
Hoe dan ook ze begon op die leeftijd al haar eigen liedjes te schrijven, ze heeft in het naburige dorp met een eigen liedje meegedaan aan een talentenshow en dat liedje wordt nu, 14 jaar later nog steeds door de mensen daar gezongen. We moesten haar inschrijven voor Eurosong Kids en een videootje maken om in te sturen. Vaak met veel discussie met uiteindelijk steeds dezelfde winnaar, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ongemakkelijk
Waarom vertel ik dit? Omdat zij mijn ogen heeft geopend en mij heeft laten nadenken over dingen die ik vanwege de standaard volwassen verantwoordelijkheden al lang vergeten en verleerd was: wat wil ik eigenlijk, wat was mijn droom? Na jaren opgegroeid te zijn in de IT, waar ik verschillende technische en management functies heb ingevuld, had ik mezelf wijsgemaakt dat ik een analytisch, praktisch en realistisch (wat dat ook mag betekenen) persoon was. Maar was dat ook wel zo?
Ik begon me steeds meer en meer ongemakkelijk te voelen in mijn job, de verkeerde persoon op de verkeerde plaats zeg maar, en om dat gevoel te ontvluchten ontstond er in mijn hoofd een fictief verhaal waar ik in kon ontsnappen van de realiteit. Ik was zwanger van mijn eerste boek maar dat had ik zelf nog niet door, ik was nog steeds ongesteld van mijn dagdagelijkse beslommeringen.
Alain
