Wij mannen vinden het niet altijd fijn emoties te tonen, laat staan een traantje weg te pinken. Zeker wanneer er andere venten in de buurt zijn mijden we natte wangen als de pest. Toch zijn er situaties waarin we ons verdriet nauwelijks kunnen verbergen, zoals bij het kijken van een triestige film. Maar uit onderzoek blijkt dat wenen bij Titanic of The Notebook helemaal normaal is. Ja, zelfs voor het mannelijke ras.
[dropcap]Kan [/dropcap]jij je nog herinneren wanneer je voor het laatst een traantje wegpinkte? Was het toen Ajax naast de titel greep? Of KV Mechelen degradeerde? Misschien wel toen je het laatste frisse pintje bier uit de ijskast trok? De kans is niet onbestaande dat het was toen dat ene personage in die droevige film kwam te sterven. Uit een onderzoek blijkt dat we ons helemaal niet hoeven te schamen wanneer we huilen als er een fictief persoon sterft. Of wanneer Willy de orka wordt vrijgelaten.
Ween maar!
Jennifer Barnes van de Universiteit van Oklohoma vindt die reactie zelfs doodnormaal. ‘Als je veel tijd met iemand doorbrengt, dan ga die persoon op de duur als vriend beschouwen. Je krijgt er een band mee. Dat geldt ook voor personages die we op het televisiescherm zien verschijnen.’ De zogenaamde parasociale vriendschappen zijn zelfs goed voor het zelfvertrouwen en verminderen het gevoel van eenzaamheid. ‘Onze hersenen zien geen verschil tussen echte of fictionele relaties’, voegt ze nog toe.