We rijden Londen binnen en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Bezoekers van de Engelse hoofdstad wandelen nietsvermoedend langs de lange rijen winkels. We naderen Piccadilly Circus, één van de drie bekendste pleinen van The Old Smoke. We weten dat er iets staat te gebeuren, we weten niet wanneer en we kunnen alleen maar gissen naar het wat. Voor ons versnelt een wagen, in ons versnelt onze ademhaling. Wat dan volgt is één van de meest memorabele momenten die we ooit in een videogame zagen. We zagen het niet alleen, we zaten er ook middenin. We ademen weer. Anderen helaas niet meer. Dit is Call of Duty: Modern Warfare. Call of Duty op z’n best.
Modern Warfare is niet voor doetjes en vermeend wereldverbeteraars. De makers schuwen geen actuele gevoeligheden zoals de spanningen tussen de VS en Rusland. Zo stonden we op de eerste rij toen een bomauto choas aanrichtte in hartje Londen en honderden onschuldige slachtoffers het leven lieten. Of wacht dat je van de scène waarin je controle neemt over een kind dat voor haar neus haar ouders afgeslacht ziet worden. Die beelden zullen nog lang op ons netvlies gebrand staan. Het is niet voor niets dat Rusland de PS4-versie van de game verboden heeft. Al begrjipen we niet helemaal waarom de Xbox One- en pc-versies wél in de winkels komen te liggen. Maar goed.
Hard
Deze nieuwste telg in de bekende Call of Duty-reeks zit vol taferelen van gruwel en zijn bovendien bruisend actueel. De makers nemen je een kleine tien uur lang mee doorheen een verhaal waarin je als Specials Ops-soldaat een Derde Wereldoorlog moet vermijden, door een fabriek van chemische wapens onschadelijk te maken. Het verhaal begint ijzersterk, maar loopt naar het einde toe uit in een vluchtige klopjacht. De memorabele momenten bevinden zich dan ook in het eerste deel van het verhaal. Het voorspelbare einde zagen we, zelfs zonder ons snipergeweer, van kilometers ver aankomen. Dat maakt van de singeplayer een vermakelijke, maar weinig innoverende, ervaring.
De game blinkt uit in zijn detail en uitmunde sfeer waarin de speler ondergedompeld wordt. Eigenlijk zoals we dat gewend zijn van de reeks. Je reist de wereld rond en kruipt daarbij in de huid van verschillende Amerikaanse strijders en een vrouwelijke verzetsstrijder. Ze hebben allemaal het zelfde doel voor ogen: een einde maken aan de terroristencel Al-Qatala. En tussendoor liefst ook enkele Rusissche slechteriken met het asfalt gelijkmaken. Alles verloopt vloeiend, van verhaarvertelling tot het hanteren van schietijzers en neerleggen van vijanden. De missies zelf zijn gevarieerd. De ene keer loop je door een huis en moet je terroristeten uitschakelen die zich verbergen achter onschuldige vrouwen en kinderen. Een andere keer moet je ontsnappen uit een vrouwengevangenis, een gezin onder schot houden terwijl je een hoofdverdachte ondevraagd of gewoon lekker los gaan op een horde aanstormende terroristen. Qua omgevingen switch je tussen woestijnen, bossen, huizen en legerkampen. Voor ieder wat wilds. De actie verdwijnt maar zelden van het scherm.
Multiplayer
Terwijl je in je eentje na enkele uren de eindgeneriek over het scherm ziet rollen, ben je met de multiplayer wel wat langer aan de slag. Tennminste als je het graag opneemt tegen de rest van de wereld op grote (en uiterst kleine) mappen die doen denken aan Battlefield. Dit is ook de reden waarvoor het gros van de gamers deze titel in huis haalt. In vergelijking met de vorige edities blijft de opzet grotendeels hetzelfde, al heb je nu wel de mogelijkheid tot het oneindig tweaken van je schietgerij. Ook leuk: voor het eerst kunnen pc-gamers het opnemenen tegen consolegamers en omgekeerd. Vier tot honderd (!) spelers kunnen het tegen elkaar opnemen.
Conclusie
Modern Warfare zet Call of Duty weer op de kaart met een verbluffend verhaal en verslavend online-gedeelte. Wie een uitdagende, grafisch hoogstaande shooter zoekt, zal met deze CoD niet bedrogen uitkomen
