Take-Two Interactive heeft met dochterbedrijf Private Division de focus om kleinere ontwikkelaars een kans te geven om een AAA-game uit te brengen. V1 Interactive, geleid door Markus Letho (medebedenker Halo-Universum) kwam met Disintegration op de proppen. Jeremy Blommaert
In een wereld die opgezwolgen werd door verschillende crisissen met een pandemie als doodslag, besliste de mensheid om het menselijke brein in mechanische lichamen te verwerken. Dit wordt Integration genoemd. Jouw hoofdpersonage (Romer) was een posterboy die deze praktijken promootte. Met de opkomst van verschillende groeperingen die voor of tegen zijn, wordt de wereld compleet verscheurt. De groep die voor is wordt geleid door antagonist Schuck. Zij willen ervoor zorgen dat integration verplicht wordt en de laatste “menselijke” geïntegreerd moeten worden.
outlaws
De outlaws geleid door Waggoner, met jou in de hoofdrol, gaan de strijd aan met Schuck, hopend op een terugkeer naar hun lichaam van weleer. Het verhaal wordt jammer genoeg niet goed verteld. Als speler heb je vaak niet door hoe het er allemaal aan toegaat en wat de reden is van bepaalde beslissingen en/of handelingen. Het verhaal is bedacht maar niet uitgediept, dit is een gegeven dat je merkt doorheen heel de game. Tussen missies door kom je in de hub terecht, deze kan naargelang de missie verschillen qua locaties. In de hub kan je tegen je partners spreken en challenges verkrijgen. In werkelijkheid is dit na iedere missie in de hub de groene (tekst)ballonnetjes achterna gaan. Via deze weg wilt het spel ook meer lore vrijgeven. Jammer genoeg voelt het allemaal geforceerd en verplicht aan. Het is aanwezig omdat het op één of andere manier aanwezig moet zijn. Het gevolg is dat niets echt aanvoelt en je dus ook niet kan investeren in personages. Hierdoor geef je als speler niet om het verhaal of de personages. Dit voel je zeer duidelijk na het overlijden van een personage. Je geeft er gewoonweg niet om.
De personages zijn leuk vormgegeven, zien er cool uit en doen je soms aan andere games denken. Coqui is de hiphopper van de groep, Seguin een coole alternatieve chick die blij is met haar geïntegreerde lijf. Doyle en Six-Oh-Two zijn de tanks van dienst. Enkele andere laat ik aan jou over om te ontdekken. De protagonist Romer, vult zijn rol goed in en lijkt een sterk personage te zijn. Door het gebrek aan diepte geef je minder om hem dan een Joel/Ellie, Geralt etc. De antagonist ziet er zeer vet uit, maar net zoals Romer is er weinig diepte in zijn rol en dat maakt hem als Antagonist een pak minder angstaanjagend.
hersendood gamen
Via een gravcycle zweef je over de map en bestuur je jouw soldaten. Je kan teamleden niet apart besturen waardoor het tactische aspect minimaal is. De maps zien er weliswaar zeer mooi uit. Via deze game zie je de kracht nog maar eens van de Unreal Engine. De omgevingen zien er uit als een AAA-Game. En wederom hoor je mij hier weer afkomen, maar er zit weinig diepte in, je hebt niet het gevoel dat de locatie een reden heeft. Hij is er omdat je een level moet spelen en een level heeft een wereld nodig. Naarmate je verder komt, krijgen de locaties meer betekenis, maar het blijft het toch ergens knagen. Qua levels heb je duidelijk het gevoel dat je telkens van punt a naar punt b moet reizen. Uiteraard is dat de basis van een verhaal in eender welk medium, maar alleen mag je dat als belever niet zo ervaren. In Disintegration is de gameplay loop overduidelijk eenvoudig. Je gaat naar daar, schiet ze neer, ga naar het volgende punt en de cyclus begint opnieuw. Het einde van de level is het moeilijkste gedeelte. De levels duren gemiddeld een uur, wat vaak langer aanvoelt dan nodig is. In totaal zijn er twaalf levels.
apocalyptische multiplayer
De multiplayer bestaat uit drie modussen: Zone control (capture & control zones), Collector (Kill Confirmed achtige modus) en Retrieval (Cores verzamelen en brengen naar de locatie). Jammer genoeg is de multiplayer op dit moment al zo dood als een pier. Ik heb enkel de dag na release (wanneer ik de game kreeg) enkele matchen kunnen spelen, dit na een uur wachten en switchen tussen modussen om een match te vinden. Afgelopen week ik heb een uur gestreamd waarin ik in matches probeerde te geraken en nog steeds geen succes. In een ultieme laatste poging heb ik drie uur geprobeerd en wederom geen match gevonden. Het is duidelijk dat Disintegration niet zeer veel verkocht heeft en de gamers die het al had, mogelijk is kwijtgeraakt. Dit wordt de grootste uitdaging voor V1 Interactive, hoe gaan ze dit omkeren? Ze hebben al aangekondigd nieuwe maps, modussen en andere updates toe te voegen. Het wordt afwachten wat hier de impact van is.
atypische shooter
Disintegration is gemaakt door een team van dertig. Hierdoor moet je ook wat milder zijn en zeker respect tonen voor wat ze bereikt hebben. Je ziet duidelijk dat er getalenteerde mensen achter deze game zitten. Disintegration is veelbelovend. Een atypische shooter met een interessante wereld en personages. Jammer genoeg laat de uitvoering op vlakken van storytelling en worldbuilding te wensen over. De game kan frustrerend werken, omdat sommige zaken niet meteen duidelijk zijn of de uitdaging soms onnodig te moeilijk is, vaak om de duur wat te verlengen. De gameplay werkt goed in verband met de gravcycle. Het strategische gedeelte voelt eerder nutteloos aan, omdat er weinig tactiek aan te pas komt. In de huidige staat is het moeilijk om de game aan te bevelen. Wel vind ik het zeer jammer, omdat deze studio een kans verdiend.
2,5/5