Wie vandaag een Nintendo Switch aanschaft heeft toegang tot een breed scala een spelgenres. Sport, horror, actie en natuurlijk games die gericht zijn op de allerjongsten. Meer dan ooit zet ‘s werelds bekendste spellenfabrikant wereld weer aan het gamen. Little Nightmares is zo’n titel die je best niet door je zoon van vijf laat spelen, maar gewoon zelf oppakt om urenlang te genieten van een staaltje zeldzaam vakmanschap.
[dropcap]Games[/dropcap] zijn de nieuwe kunstwerken. Dat ik met deze uitspraak menig artiest op mijn dak haal, besef ik zeker wel. Als je kijkt naar de titels die de afgelopen maanden zijn verschenen, kan je er echter niet omheen. Er wordt steeds meer aandacht geschonken aan de visuele stijl van videogames, dat zelfs wij als doorwinterde spelers onze ogen vaak niet kunnen geloven. Je bestuurt een mysterieus personage doorheen een al even feeërieke wereld en ontmoet vijanden die vaak weggelopen lijken te zijn uit je engste nachtmerries.
Met stijl
Little Nightmares is precies zo’n game en doet denken aan het gelijkaardige Limbo dat ongekende successen zaaide, voornamelijk door zijn opvallende tekenstijl. Knap aan Little Nightmares is dat er ondanks de grimmige, mysterieuze aanpak, ruimte is voor een hoge graad van realisme. Alles ziet er ontzettend mooi uit en het oog voor detail deed onze monden vaak openvallen. Zelden ging het onbestaande zo goed samen met een wereld die wij kennen zoals die van ons, met kamers, stoelen en alles wat je zoal in huis aantreft.
Je bestuurt Six, een 9-jarig meisje met een regenjas, doorheen donkere levels. Al trekkend, duwend en rennend baan je in een race tegen de klok een weg door verlaten kinderkamers, kelders en zolders. Dit terwijl vijandig gespuis en valstrikken je het leven zuur proberen maken. Zo moet je al snel in de game een hendel overhalen om dan binnen de tijd door een deur te stormen. Haal je het niet, dan krijg je hoge voltages door je lijf en kan je weer helemaal opnieuw beginnen. Net zo angstaanjagend als sommige missen, zijn de laadtijden. Telkens je het lootje legt moet je de lange laadtijden trotseren. Uiteraard moet je gestraft worden wanneer je faalt, maar een halve minuut naar een laadscherm staren is toch wel redelijk serieus.
In welgeteld vijf uren haalden we de eindmeet, wat toch opvallend kort is. Maar het waren wel 300 intense minuten. Speel je met een hoofdtelefoon en in het donker, dan zal de game je helemaal opzuigen. Ook wanneer je kiest voor een sessie op groot scherm, spatten de details van het scherm. De donkere levels deden ons wel even het contrast van ons televisietoestel bijstellen. Op sommige punten werd het zo donker, dat je nauwelijks meer zag dan de gele jas van Six.
Conclusie
Little Nightmares is een slimme mix van (eenvoudige) puzzel- en horrorelementen, en dat allemaal in een prachtig visueel jasje. De sfeer spat van het scherm, de muziek is van hoog niveau en het tempo uitstekend. Al blijft de korte duur en de eeuwigdurende laadtijden wel een doorn in het oog.