‘Een vreemde eend in de bijt.’ Zo werd de Zelda-game Link’s Awakening uit 1993 regelmatig genoemd. De game, boordevol vijanden uit andere Nintendo-games, heeft onlangs een remake gekregen voor Nintendo Switch. Wat blijkt? Link’s Awakening is eigenlijk helemaal niet zo’n vreemde eend, maar wel een erg vermakelijke game.
Als we terugkijken naar het verleden van Zelda-games, kwam één formule eigenlijk steevast terug: je reist in een prachtige wereld van tempel naar tempel, je lost puzzels op, je vindt voorwerpen, lost daarmee de volgende puzzels op en je verslaat met die voorwerpen de eindbaas enzovoort. Deze eeuwenoude formule zie je terug in de remake van Link’s Awakening en werkt nog steeds, maar na Breath of the Wild voelt dit toch ietwat ouderwets aan.
Simpel en onhandig
In de plus minus vijftien uur die ik aan Link’s Awakening besteed heb, heb ik me ontzettend goed vermaakt. Zeker de latere tempels zijn een genot om te spelen. De puzzels zijn soms groots opgezet en erg vindingrijk. het geeft je een enorm bevredigend gevoel wanneer je het einde van zo’n tempel haalt.
Ondanks dat de vele spelelementen erg vindingrijk zijn, wordt het oplossen van de puzzels en het verslaan van de vijanden nooit echt moeilijk. Je wandelt redelijk ontspannen door de spelwereld heen en hoeft eigenlijk niet zo vaak te vrezen voor je dood (ervan uitgaande dat je heart pieces vindt en zorgt dat je voldoende health oppakt tussendoor). Met name de eindbazen zijn gemakkelijk te verslaan en vereisen doorgaans niet meer dan één á twee beurten.
Dat gezegd hebbende voelt Link’s Awakening een beetje ouderwets aan vanwege het feit dat je maar twee knoppen krijgt om hulpmiddelen aan toe te wijzen. De Switch heeft genoeg knoppen over en aangezien je er vrijwel altijd één gebruikt voor de springveer, blijft er slechts een over voor een ander voorwerp, waardoor je continu heen en weer moet schakelen van en naar het menu.
Magisch
Bovenstaande minpunten mogen kleinschalig genoemd worden, want zoals ik al meldde biedt het spelen van Link’s Awakening enorm veel voldoening. Nintendo heeft de remake met zorg vormgegeven. Je bekijkt het gros van het spel van bovenaf en alle objecten en personages zijn als een soort kleipoppetjes vormgegeven: ontzettend kleurrijk en vrolijk.
De kaart is niet erg groot, maar dankzij de fantastische indeling blijf je er steeds nieuwe dingen vinden. Een gangetje zus, een trapje zo, een slootje hier en een bruggetje daar zorgen ervoor dat je steeds iets nieuws ontdekt. Die ontdekkingsreis is fantastisch, mede dankzij de geweldige muziek die het geheel begeleidt. Regelmatig zal je na het spelen een Zelda-deuntje in je hoofd hebben.
Conclusie
Link’s Awakening is fantastisch, maar voelt een klein beetje aan als een stap terug. De oude Zelda-formule staat nog steeds overeind, maar is een beetje oubollig. Voor een remake van een game uit 1993 is dat geen probleem. De magie van Zelda is nog steeds aanwezig en het spel is een genot om te spelen. We hopen dat de toekomst van Zelda wat meer richting Breath of the Wild zal gaan.
