Ik kijk zoals iedereen wel eens naar een voetbalwedstrijd. Iedere keer valt het op dat er nauwelijks sprake is van liefdevolle taferelen Er wordt aan truitjes getrokken, op de enkels getrapt en als het wat tegenzit, kopstoten uitgedeeld. Zelfs tijdens een vriendschappelijk potje gaan de poppen maar al te vaak aan het dansen. Heb je ooit al eens dansers of ballerina’s met elkaar op de vuist zien gaan omdat de ene eleganter danst of dieper door de knieën kan? Pieter Kesselaers
Ik wil niet dat mijn zonen hun benen vanonder hun lijf laten schoppen. Ik wil dat ze de benen zelf vanonder hun lijf dansen, op de ritme van het leven. Op de muziek van Bach, kronkelend op de dansvloer, helemaal aan het opgaan in de zoetheid van het artistiek bewegen.
Ik wil niet dat ze hun kop voor de bal smijten, maar vooral hun hoofd erbij houden. Trekken aan de truitjes en broekjes? Respect voor elkanders materiaal is toch het minste wat je kan vragen? Als hij toch voor de sport kiest, dan ik wil dat hij een te snelle tegenstander laat passeren. En dat hij gaat vragen of alles oké is wanneer een speler van de tegenpartij op de grasmat ligt te krepperen. Na de wedstrijd moet hij handjes schudden met de doelman, verdedigers, middenvelders, aanvallers en de hele technische staf. Beleefdheid en respect moet ook tijdens het beoefenen van een sport zo hoog mogelijk in het vaandel gedragen worden. Waarom een uitzondering making wanneer er een voet op de grasmat gezet wordt?
foesbal
Op het moment dat ik de laatste hand leg aan deze column, vraagt mijn oudste zoon of ik met hem kom foesballen. Ik doe alsof ik hem niet gehoord heb. Kom, foesballen, papa. Ik sta op uit mijn stoel, ik draai een pirouette en ik zie een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Een lachje van bewondering. Of dat hoop ik toch. M