Volgens mijn moeder at oma iedere ochtend een kikker als ontbijt. Ik beeldde mij altijd in dat ze het arme diertje zorgvuldig dissecteerde en eerst de pootjes opknabbelde om daarna het hoofd en lijf naar binnen te werken. Geen fraaie beelden. Jaren later ontdekte ik dat ‘eat a frog’ een Engels spreekwoord is. Daarmee wordt er bedoeld dat je de dag best begint met datgene je het minst graag doet, maar wel belangrijk is. Een kikker eten, dus. Ik vind dat gezegde eerder macaber. Hoeft dat per se een kikker te zijn? Leg wat spruitjes of desnoods surströmming in de vriezer. Of misschien at oma wel écht kikkers?
Mijn moeder vertelde ook dat oma mij om op te eten vond. Ik beeldde mij dat in hoe zorgvuldig dat verliep. Eerst armen en benen, en hop, mijn hoofd en lijfje er achteraan. Maar ‘om op te eten’ wordt gebruikt wanneer men iets lief en schattig vindt. Ik heb dat gezegde nooit begrepen. Iets dat leuk is, wil je toch zo lang mogelijk in leven houden? Of wou ze écht een beet nemen uit mijn zachte babybillen?
Niet lang geleden zat ik mijn moeder aan de ontbijttafel en haalde de herinneringen weer op. Ik tikte met de achterkant van mijn lepel mijn hardgekookt eitje stuk, waarna het eigeel over de rand liep. Ik vertelde haar wat mij al die jaren bezighield. ‘Neem dat maar met een korreltje zout’, klonk het. Mijn vraag of ze daarmee zout op mijn eitje bedoelde, bleef onbeantwoord. M
Pieter Kesselaers
