Als liefhebber van de films van Tarantino was het moeilijk te wachten tot zijn negende film, Once Upon a Time … in Hollywood, eindelijk uitkwam. Nu de film enkele weken in de bioscoop te zien is, we het inmiddels gezien hebben en het vervolgens even hebben laten bezinken, kunnen we ons oordeel vellen.
1969
1969 is het jaar waarin Hollywood’s gouden tijdperk haar einde nadert. De teruggevallen acteur Rick Dalton (Leonardo Dicaprio) en zijn stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) proberen nog wat van hun filmcarrière te maken en tegelijkertijd wordt er een kijkje genomen in het leven van Dalton’s buren, Roman Polanski en Sharon Tate (Margot Robbie). Daarnaast zien we dit verwikkelen met een community van hippies, onder leiding van Charles Manson.
Het jaar 1969 wordt prachtig in beeld gebracht. De kleding, de auto’s, de muziek en de leefwijze van de mensen zijn tot in detail uitgewerkt. Ook zien we stukjes uit films waar Dalton, Booth en Tate aan hebben meegewerkt en hoe de filmsets uit die tijd eruit zagen. Hiermee lijkt Tarantino een soort ode aan de Hollywoodfilms uit die tijd te geven. Je waant je regelmatig in een oude Western.
Mooie beelden, minder entertainment
Daar waar alles tot in detail is uitgewerkt, lijkt dit, zeker in de eerste twee uur, ten koste te gaan van de entertainmentwaarde. We zien veel filmopnames, veel autoritten en lange gesprekken, maar in tegenstelling tot eerdere films van Tarantino, zijn de dialogen wat minder scherp en interessant. Er gebeurt over het algemeen weinig (iets dat vaker in films van Tarantino voorkomt), maar je wordt niet al te vaak naar het puntje van je stoel verleid door dialogen die de spanning opbouwen. Het aantal momenten waarop het publiek hardop lacht is tevens minder dan in eerdere films van de regisseur. Al is er wel een geweldig onderonsje tussen Cliff Booth en Bruce Lee op de set.
Alle remmen los
Zo tikken de minuten van de film weg en wacht je steeds tot er echt iets gebeurt. Als je wat voorkennis hebt van de setting waarin de film zich afspeelt, verwacht je bepaalde dingen, maar Tarantino zou Tarantino niet zijn als hij er geen andere wending aan zou geven. Aan het eind gaan daarom echt alle remmen los en word je meegenomen in een achtbaan van lomp geweld, geweldige dialogen en ontzettend veel humor.
Eindigt met een knal
Once Upon a Time … in Hollywood kan op sommige momenten langdradig aanvoelen, want het is grotendeels niet zo scherpzinnig als de eerdere Tarantinofilms. Het eerste, langste gedeelte van de film is vooral prachtig gefilmd met veel oog voor detail, maar schiet wat tekort op gebied van entertainmentwaarde. Het ongelofelijk spectaculaire einde zorgt er echter voor dat je dat gebrek eigenlijk bijna vergeet.